कविता

       कपिल पान्डे एडिलेड, अष्ट्रेलिया

हो, मलाई पनि खान मन छ लड्डु,
तर, देश रोएको बेला होइन,
मेरो देश हाँसेको बेला ।
आफन्त सङ जित हासिल गर्दा होइन,
भाइ भाइ मिलेर पराईलाई धुलो चटाँउदा ।
तर बिडम्बना,
मेरो देशका,शासकहरु,
आफ्नो पद र प्रतिस्ठा जोगाउन,
घर झगडालाई मजाक बनाउदै,
जग हँसाउदै,
छिमेकी गुहार्न पुग्छन ।

खै कसरी खाउँ म लड्डुरु
जब, पिडा साथ जोडेको सम्पतीको,
ठूलो भाग खान,
आफुलाई जन्मदिने आमालाई,
लछारपछार गरि रहन्छन ।

हो, मलाई पनि खान मन छ लड्डु,
तर, देश रोएको बेला होइन,
मेरो देश हाँसेको बेला ।
तर बिडम्बना,
मेरो देशका शासकहरु,
ज्ञमतालाई पन्छाएर,
चाकरीबाजहरुलाई जिम्मेवारी सुम्पदै,
आफ्नो गुणगान सुदै, आत्मरथीमा रमाँउछ्न ।

खै कसरी खाउ म लड्डुरु
जब, देशले लगानी गरेर पडाएका नौजवानहरु,
देशमा अबसर नपाएर ,
आफुलाई जन्मदिने आमा बाहरु लाई रुहाँउदै,
मन भारी बनाउँदै, बिदेश भासिइ रहन्छन।

हो, मलाई पनि खान मन छ लड्डु,
तर, देश रोएको बेला होइन,
मेरो देश हाँसेको बेला ।
तर बिडम्बना,
मेरो देशका शासकहरु,
देश बनाउन पर्ने हातरुले,
रगत र पसिना बगाएर कमाएको रेमिटेन्समा,
राल काट्दै,
आर्थिक बिकासको गफ हाँकी रहन्छन् ।

खै कसरी खाउ म लड्डुरु
जब, दुस्ख साथ हुर्काएका चेलिहरु,
बलात्कारको सिकार बन्दा,
मेरो देशको गृह प्रशासन,
बलात्कारि र हत्याराहरु सङ भोजमा रमाई रहन्छन।

हो, मलाई पनि खान मन छ लड्डु,
तर, देश रोएको बेला होइन,
मेरो देश हाँसेको बेला ।
तर बिडम्बना,
मेरो देशका शासकहरु,
भाषणमा, जनतामा सार्बभौमसत्ता छ भन्दै,
तेहि जनतालाई भर्र्याङ् बनाउदै,
सत्ता र शक्ति हात पारेपछि,
जनताको पेट्मा लात हानि रहन्छन् ।

खै कसरी खाउ म लड्डुरु
जब, देशकालागि बलिदान दिएका सहिदका परिबारहरु,
दुई छाक खान नपाएर,
पटुकीहरुले पेट कसि रँहदा,
मेरो देशका नेताहरु तारे होटेलमा रमाई रहन्छन।

हो, म पनि खान्छु लड्डु,
तर त्यो दिन,
जुन दिन, मेरो देशमा,
नेताहरुको राज समाप्त भएर,
जनताको राज चल्नेछ ।

हो, म अघाउन्जेल खान्छु लड्डु,
त्यो दिन, जुन दिन,
सधैंकालागि बिदेशी भुमीलाई बिधाई गर्दै,
गर्व साथ आफ्नो देश फर्कदा,
नेपालको अन्तरास्ट्रिय एर्पोटमा,
फेरि कहिलै नबिदेसिने कसम खाँदै,
मेरा आफन्त जन र आमा बा हरुका हातबाट,
धित मरुन्जेल ।

  तीन टुक्रा   १ केही मोटरसाइकल चालकहरू कतै रोकिन मान्दैनन् कुनाकाप्चा घुमाइ मोडाइ अर्घेलो होस् वा जालझेल कतै अड्न […]